محرم که می‌آید؛
     دلت را با خودش می‌برد.                                  

     می‌برد و آن را منزه می‌کند، از زنگارهای روزگار.
            می‌شوید، عطرآگین می‌کند، صیقل می‌دهد، پاک می‌کند.

             محرم که می‌آید؛
                   دل‌ها خدایی می‌شود،
                             چشم هایم را هم…

                         و آن را دلیلی نیست، به جز معجزه‌ی خون خدا.
                              خونی که شراره‌های آن، تا قیام قیامت در دل ظلم‌ستیزان می‌جوشد.

ان الحسين مصباح الهدي وسفينه النجاه

 داني كه چرا چوب شود قسمتش آتش/بي حرمتي اش بر لب و دندان حسين است

داني كه چرا آب فرات است گل آلود/شرمندگي اش از لب عطشان حسين است

داني كه چرا خانه ي حق گشته سيه پوش/زيرا خدا نيز عزادار حسين است