از پرهاى سوخته و خیمه هاى خاکستر، چهل روز مى گذرد؛ از شانه هاى بى تکیه گاه و چشم هاى به خون نشسته، از لحظاتى که سیلى مى وزید و صحرا در عطشى طولانى، ثانیه هایش را به مرگ مى بخشید.

 حالا چهل روز است که مرثیه هامان را در کوچه هاى داغ، مکرر مى کنیم.
چهل شب است که بر نیزه شدن آفتاب را سر بر شانه هاى آسمان مى گرییم. «اى چرخ! غافلى که چه بیداد کرده اى».

برای ما اربعین حسینیست                                                                                                                                                          

                                  برای خواهرش اما

                                                                      اربعین بی حسینی..        
        

اربعین که می‏آید، باید از زینب گفت؛ از حاصل زخم‏ها و نمازهای نشسته‏ای که هنوز او را به یاد دارند.
اربعین می‏آید؛ اما تلاوت زیبایی را تنها در چشمان زینب علیهاالسلام باید جست. اربعین می‏شکفد و نام زینب گل می‏کند. زینب از آن چه یزیدیان شرم‏زده هراس داشتند هم بالاتر بود. زینب علیهاالسلام ، با خطبه‏ای از غربت در میان هلهله زنان شام، گل گریه کاشت.
اربعین است و کاروان تأثیرگذار عشق آمده است. فرزند مکه و منا ـ زین‏العباد ـ آمده است؛ پیک انقلاب‏گر، برای شامیانی آمده است که دل‏هاشان از بنای مسجد دمشق هم سخت‏تر بود.
اربعین آمده است؛ همراه سپاه پیروز افتخار و وارثان خون و روشنی.
چهل روز پیش …
چهل روز از اشک‏های کربلا می‏گذرد؛ قطراتی که حاوی پیام فتح‏اند و دلاورمردی. امروز «جابر» و «عطیه» خود را به مدفن حنجره آزادگی رسانده‏اند.
در چهلمین روز، تنها چیزی که برای همه تداعی می‏شود، حدیث خون و پیروزی است.

به امید ظهور مهدی زهرا(عج الله تعالی فرجه الشریف) 

                اللّهمّ عجل لولیک الفرج

                           به امید روزی که تیتر تمام خبرها این باشد: مهدی فاطمه آمد . 

سالهاست صبح هاي جمعه ندبه گويان ، با اشک و مژه ،چشم هايم را آب و جارو مي کنم تامگرقدمگاه توشود.

ودرغروب غم انگيز چشما نم سمات رازمزمه می كنم…

اقایم وفردا اربعین حسینی است ومن سرباز حقیرت به نوبه ی خودم این روز را به پیشگاه مقدست تسلیت عرض میکنم .

درد دل زينب با برادرش

حسينم! تو آرام دل بى قرار خواهر بودى، پس چه شد دل آرام من كه از نظرم پنهان شدى و تا ابد بي قرارم كردى؟

ماه من! تو كه پيوسته در كلبه احزانم طلوع مى كردى و خانه ی دل افسرده ام را روشن، چگونه روح ناتوان و قلب مجروحم را از آن همه صفا و سرور و نور و فروغ محروم كردی؟

عزيزم، برادرم! حتماً از دل غم زده و قلب شكسته ی من خبر دارى، حتماً مى دانى كه دور از تو آفاق عالم در نظرم تيره و تار گشته و قيافه ی زندگى در چشم من چون قيافه ی غولی سياه و مهيب نمایان است..

عزيزتر از جانم! مى دانم آگاهى که خواهر بلاكش تو در فراق تو چه تلخى كشنده و تحمل ناپذيرى را در كام خود احساس مى كند..

نور ديده ام! فرزندان تو، مثل خواهر دل خسته ات پس از شهادتت مى سوزند و اشك مى ريزند..

حسين عزيزم! در خرابه ی شام، شب كه مى شد دلبندان و خواهران تو غريبانه سر به بالش خاك مى نهادند و آن را با اشک چشمانشان گل مى كردند.. 

اى مهر درخشانم! غصه ی غربت و بى كسى و فراق، گلوى آنان را مى فشرد و چشمان معصومانه شان رامى آزرد..

     اما! من؛ همچنان صبر پیشه کردم و رسالتت را بر دوش کشیدم تا راه تو را به پایان برسانم.   

چند صباحي با عطر وبوي محرم انس گرفته بو دم رد دلهايم رابه پيشت مي اوردم با يك چشم بر هم زدن اين ماه تمام شد ورفتم درماهي كه  ذ كرش صلوات بر احمد والش بود  واكنون اين ماه  رو به اتمام است وروز به روز تپش قلبم بيشتر مي شود وترسم از اين است كه محرم وصفر سال اينده نباشم ونتوانم ازاين سفره ي پر نعمت الهي بهره بگيرم  .

اري محرم وصفر بهانه اي بود براي به ياد تو بودن

اي آن كس كه نامت مونس تمام لحظه هاي زندگي  من است از تو مي خواهم  كه از خدا بخواهي  اين بهانه بودن برايم ملكه شود.

یا امام حسین از تو می خواهم که حاجت همه ی حاجتمندان را براورده گردانی وهیچ کس را محتاج دیگران نکنی وکاری کنی که یاد بگیریم :+خدا-دیگران زندگی کنیم.